Εντελώς άγνωστος ποιητής.Ουδεμία αναφορά δεν υπάρχει πουθενά. Η ποίηση του (όπως μπορεί κάποιος να το πιάσει κι απο τον τίτλο) είναι επηρεασμένη από την ποίηση της ήττας, με ολη εκείνη την αριστερη ματιά τη μελαγχολική, που μιλά για όσους έχυσαν το αίμα τους αναίτια επειδή προδόθηκε εκ των έσω, είτε χάθηκαν μεσα στα αδιέξοδα της καθημερινότητας ή στα διεξοδα της κατανάλωσης. Τίποτα το ιδιαίτερο και ρηξικέλευθο, μιας κι όλας αυτα είχαν ειπωθεί 20 χρονια πριν της εκδόσεως και καλύτερα, μα για ιδιωτική εκδοση ειδικά, θα έλεγες πως είναι καλογραμμένη και υπάρχουν κάποια ποιήματα αξιόλογα. Το συναίσθημα ειναι αυθεντικό, υπάρχει ρυθμός για να κυλησει και να συγκινήσει τον αναγνώστη, και μια εικονοποιια ικανοποιητική. Όχι τίποτα συγκλονιστικο αλλά σίγουρα ούτε κι αδιάφορο. Αξίζει πιστεύω να υπάρχει μια αναφορά κάπου.
Aπό
τη "Χαμένη γενιά" του Τακη Μιχαηλίδη.
Αθήνα 1975, έκδοση εκτός εμπορίου.
Παιδί
μου, κάπου θα ακούσης για λεβέντες και
παλληκάρια.
Θα σου μιλήσουν με μελαγχολικά μάτια,
με δακρυσμένα μάτια
για ηρωικές πράξεις,
που θάφτηκαν βιαστικά,
τίμιες κι όμως ντροπιασμένες.
(Μια ντροπή που τις φόρεσαν
όχι οι εχθροί, αλλά οι δικοί).
Κάπου θα τους δης
τώρα με κουρασμένα πεσμένα γυαλιά
να τρέμουν μπρος σε πίνακες προαγωγών,
πίσω απο μεταλλικά γραφεία,
λαχταρόντας για πιο μεγάλα μεταλλικά γραφεία,
περπατόντας με κοφτή ανάσσα,
σε διαδρόμους που δεν οδηγουν πουθενά.
Μόνο το βραδυ ονειρεύονται.
Ένα τραγουδι. Λουλούδια. Χιόνι. Πορεία.
Και η γροθιά σφίγγει ανίσχυρη,
όπως το αναφυλλητό σβύνει
μέσα στην ανάσα
του κουρασμένου ύπνου.
Θα σου μιλήσουν με μελαγχολικά μάτια,
με δακρυσμένα μάτια
για ηρωικές πράξεις,
που θάφτηκαν βιαστικά,
τίμιες κι όμως ντροπιασμένες.
(Μια ντροπή που τις φόρεσαν
όχι οι εχθροί, αλλά οι δικοί).
Κάπου θα τους δης
τώρα με κουρασμένα πεσμένα γυαλιά
να τρέμουν μπρος σε πίνακες προαγωγών,
πίσω απο μεταλλικά γραφεία,
λαχταρόντας για πιο μεγάλα μεταλλικά γραφεία,
περπατόντας με κοφτή ανάσσα,
σε διαδρόμους που δεν οδηγουν πουθενά.
Μόνο το βραδυ ονειρεύονται.
Ένα τραγουδι. Λουλούδια. Χιόνι. Πορεία.
Και η γροθιά σφίγγει ανίσχυρη,
όπως το αναφυλλητό σβύνει
μέσα στην ανάσα
του κουρασμένου ύπνου.
Η
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
Να
μπορείς να γράφεις λέξεις
χωρίς ήχο,
βουβές, πνιγμένες με τις ίδιες τις ρίζες τους,
αναποδα δέντρα βαθιάς θάλασσας.
Σιωπή.
Γιατί η απελπισία
δεν πρέπει να γράφεται ή ν' ακούγεται,
αλλα να διαβαζεται
στα θολά μάτια που τώρα δεν κυττούν.
χωρίς ήχο,
βουβές, πνιγμένες με τις ίδιες τις ρίζες τους,
αναποδα δέντρα βαθιάς θάλασσας.
Σιωπή.
Γιατί η απελπισία
δεν πρέπει να γράφεται ή ν' ακούγεται,
αλλα να διαβαζεται
στα θολά μάτια που τώρα δεν κυττούν.
ΤΟΣΟ
ΠΟΛΥ ΑΙΜΑ
Τραγουδήστε
ξανά και ξανά
τα νειάτα μας.
Στάχυα
που ο θεριστής
τα θερίζει και τα ευλογάει
στο ψωμί.
Θάνατος λυτρωτής.
Θάνατος καταλύτης.
Θάνατος που υψώνει.
μιαν ελπίδα.
Την ελευθερία και τη ζωή.
τα νειάτα μας.
Στάχυα
που ο θεριστής
τα θερίζει και τα ευλογάει
στο ψωμί.
Θάνατος λυτρωτής.
Θάνατος καταλύτης.
Θάνατος που υψώνει.
μιαν ελπίδα.
Την ελευθερία και τη ζωή.
Δεν
την ζήσαμε , αδέλφια, την ζωή μας
και την δανείσαμε και την χαρίσαμε
και μας την γύρισαν πίσω,
στριφνή προκήρυξη
δηλώσεις μετανοίας
παρελάσεις
και αίμα.
και την δανείσαμε και την χαρίσαμε
και μας την γύρισαν πίσω,
στριφνή προκήρυξη
δηλώσεις μετανοίας
παρελάσεις
και αίμα.
Θεέ
μου, που βρέθηκε τόσο πολύ αίμα,
τόσο πολύ αίμα στο αχαμνό το κορμί μας;
τόσο πολύ αίμα στο αχαμνό το κορμί μας;
