ΔΩΡΗΤΗΣ ΣΩΜΑΤΟΣ του Γιάννη Κουβαρά

Τα ποιήματα είναι απο την ποιητική συλλογη "Δωρητής σωματος" του Γιαννη Κουβαρα απο το 1988. Κάποιες πληροφορίες μπορουν να βρεθουν για τον ποιητή στο διαδίκτυο, αλλα για το πιο ευρυ κοινό μένει άγνωστος, όπως και λιγα ποιήματα του υπάρχουν σε κάποιο site. Ούτε εγω τον ήξερα και τον ανακάλυψα επειδή οι εκδόσεις πλέθρον πάντα ειναι καλαισθητες, και  συνηθως έχουν κάποια ελάχιστη ποιότητα και αξίζουν πάντα μια ματιά. Αυτο να το  θυμούνται και οι νέοι ποιητές, γιατι όταν τα φωτα της (όποιας) επικαιρότητας χαμηλώσουν, η ποίηση χρειαζεται γερό σκαρί για να αντεξει στον χωρο και τον χρονο, άρα η ποιότητα της έκδοσης όσο και η φήμη του κάθε εκδότη, παιζει σημαντικό ρόλο στη διαχρονικότητα του κάθε έργου.

Λαθραναγνώστες

Στα λεωφορεία

διαβάζουμε άπληστα

τις τρυφερές περγαμηνές

                     του έρωτα

στα εξώπλατα των ωραίων γυναικών

στους αίθριους παπύρους του λαιμού τους

αποστηθίζουμε τα δελτία θυέλλης

αποκρυπτογραφούμε το μήνυμα

(μαντεύουμε τη συνέχεια)

              Στα απότομα φρεναρίσματα

              τα ζεστά πουλιά του στήθους τους

               ραμφίζουν το αίμα μας

                    κι η ζωή λαγνοβοούσα το δίκιο της

                    σπέρμα περισσότερο σπέρμα

Επαρχίας γενναιοδωρία

Για τους χίλιους καθημερινούς

                 μικροθανάτους της

στο τέλος σε αποζημιώνει

χαρίζοντας σου

έναν επώνυμο θάνατο

<<- σαν την προαγωγή του στρατιώτη

σε υποδεκανέα

που φτάνει μετά θάνατο->>

Στην πόλη ο θάνατος είναι σκληρότερος

                                          απρόσωπος

δε χτυπάει ποτέ η καμπάνα

κανείς ποτέ δε θα ρωτήσει

ποιος τάχα σήμερα αναλήφθη

μονάχα ίσως κατα τύχη

καμιά σχολαστική γεροντοκόρη

διαβάζοντας από συνήθεια

στην εφημερίδα

τα συνοικέσια και τους θανάτους

Υμεναίος

Να γράψεις

για τα κυριακάτικα απογεύματα

εκείνης της γεροντοκόρης

που κατοικούσε στον πρώτο όροφο

απέναντι απ' την Άγια Ζώνη

όπου τις Κυριακές

γίνεται κι ένας γάμος κάθε τέταρτο

            Τα δάκρυα της έχουν καιρό στερέψει

            Μεσ' στην γλυκιά παραφροσύνη της

            φοράει κάθε Κυριακή

            το νυφικό της φόρεμα

                   Στέκεται στο παράθυρο

                   ανένδοτη περιμένει

                   Δε λέει ν΄αλλάξει σπίτι

                   μη χάσει το βασιλόπουλο

                                      το δρόμο

Ο μητρικός θάνατος των άδοξων ποιητών

Στη στροφή του δρόμου

πριν βγούνε στη λεωφόρο

                                      της δόξας

η ραγισμένη καρδιά τους σταματάει

καθώς χρόνια

ακαθήλωτη στο τσιγγέλι της αδιαφορίας

έγκλειστη στα υπόγεια των βιβλιοπωλείων

φρυγμένη από τον πυρετό να κολυμπήσει

στο ζεστό ανθρώπινο ποτάμι

Μέσα στις τελευταίες τους παραισθήσεις

η ψυχή των εμπόρων βρυκολακιάζει

ζητώντας πίσω χρήματα που κέρδισαν τα βιβλία τους

- ουκ αν λάβοις παρα του μη έχοντος-

Αλλά φτάνει η Μούσα

με τη ρομφαία της

λευκοντυμένη

διώχνει τις Ερινύες

τους δροσίζει το πυρέσσον μέτωπο

τους τυλίγει στην αγκαλιά με τα φτερά της

και ξεψυχούν ευτυχισμένοι

στα άχραντα χέρια Της.

ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ του Γιώργου Αλέξακη

Πρώτος ποιητης που θα ασχοληθεί αυτο το μπλογκ ειναι ο Γιώργος Αλεξάκης. Ουδεμία πληροφορία δεν υπάρχει γι αυτον στο διαδίκτυο και για την ποιητική του συλλογή "ο ερημίτης, ο φοιτητής και οι 23 περδικες" του 1979, κι αυτο ειναι αρκετά περίεργο, γιατι η ποίηση του ειναι αξιοπρόσεκτη και δυνατή ( πράγμα σπάνιο ειδικά για μια ιδιωτικη έκδοση), και η ποιητική "κοινότητα" μπορει να ειναι περιορισμένου εύρους αλλά αυτο την κανει να ψάχνει πυρετικά ότιδηποτε αξιόλογο και εστω να υπάρχουν αναφορές μεχρι ένα cult following για τους μυημενους. Εδω ενα αντιπροσωπευτικό δείγμα:

ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ

γιατί στενοχωριέσαι μικρή πόρνη;

τι καθεσαι στην παγωνιά

τα βλεφαρα παίζεις στον καθρέφτη;

μαράθηκ' η πρέζα στο πιάτο

σου κόπηκε η όρεξη για μαρούλια

και να: δε μου ανοίγεις

το κουδούνι σου ξεσκίζει το κεφάλι

στα τεσσερα

με θέλεις μωβ;

σκόρπια τσιγάρα στο πάτωμα

διαλεγεις ένα στη τύχη

αρχίζεις να ρουφάς κι αν είσαι ο όγδοος

ή ο επόμενος

θα πέσεις κάτω

ξερός

με σπασμένο χαμόγελο

κούφια συνοικία

σε τριγυρνάω απ' το πρωι

και συ μου δινεις χαστούκια

απ' τη πίσω πόρτα του αμφιθεάτρου

με τους πιερρότους.

ω, μανα χοντρή

με τις δαντέλες

με γεμίζεις μελαγχολία

κι ο σκηνοθέτης

τον ειδατε;

τον έπιασε κόψιμο

κι ακόμα τρέχει

μας άφησε στη δεύτερη πράξη

σύξυλους

εκει που θα πήδαγα την ομορφούλα χαζοντίβα

βαρέθηκες μπαρμπα; -λέω-

γύρνα σπίτι

και παρατα-με στη κακομοιριά-μου

στο μπακαλικο γινεται ληστεία

κοκκίνησαν οι δρομοι

ο μπακάλης έσπασε στο ξύλο το ληστή

με το νεροπίστολο

ο φουκαράς έτρεχε να ξεφύγει

και πάνω στη ώρα

πλακώσανε τα περιπολικά

ενω ξεψυχούσε

νόμισα πως μούστειλε χαιρετισμό

αγάπης

η λεωφόρος με ξανάφερε στο ίδιο σημείο

εκει που κυνηγούν τους κλεφτες που δε θέλουν

να γινουν ινδικα χοιρίδια για καθε λογής πειραματισμό

και τα πεζοδρόμια γράφουν

αμερικάνικος τρόπος ζωής

οι υψηλες προσωπικότητες πεθαίνουν καθε μερα

κι έτσι

μας απαλλασουν απ' τη παρουσία τους

αλλα το πληθυσμιακό πρόβλημα δε λύνεται

χάνονται οι μερες, τα χρονια

μεσ στους τοίχους και τον πανζουρλισμό

απο μεταλλα

κι όπου να πας θα σε καλωσορίσουν

η ασφαλτος

και τα τηλεγραφόξυλα

η γενιά του γουντστοκ στις ΗΠΑ είναι για μας

η γενια του γουντστοκ στις ΗΠΑ

κι η γενια που το φαγε το 67 στη μάπα

είμαστε εμείς

κι ο ιμπεριαλισμός μένει

δίδαγμα αξιοσέβαστο

δεν έχουν οι τράπεζες λουλούδια

μόνο χοντρόλαιμους λακέδες

και τα στόμια των πετρελαιοαγωγών

σα φίδια διεθνή

περιγελαστικά.

το ακρογιάλι δε θα το βρεις

άνθρωπε

όσο θα περιμενεις

τα λόγια σου να γίνουν κύματα

και τα γραφόμενα

ζωγραφισμένοι κάμποι

και μυρουδιές

απόψε είναι διαφορετικά

κλεισανε τα στόματα

κι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έπαψαν να μεταδίδουν

ψαλμωδίες

κι ο κόσμος χώθηκε απο νωρίς στα σπίτια

κι αμπάρωσε καλα τις πόρτες

οι αστυνομικοί κι οι πυροσβέστες υποβάλανε

την παράιτηση τους

οι περισσότεροι στρατιώτες λιποτακτήσανε

ο πρωθυπουργός προσεύχεται για μας

θέλω να μιλήσω ειλικρινα μα ντρέπομαι

θέλω να κόψω τις γελοίες λέξεις, τις ανούσιες προτάσεις,

τους μορφασμούς

στα δυο.

θέλω επαφή

μα φοβάμαι

θέλω ν' αναγνώσω το πάθος σου στο κορμί μου

και εσυ μιλας για ψυχολογία

θέλω να βρεθούμε να παλέψουμε και να πεθάνουμε

προτου γινουμε πολίτες.

επιτέλους

κάποιος πρέπει να κάνει

την αρχή

καλοπερνάτε; η πονηριά σας με αφήνει αδιάφορο

αν δεν ανοίξεις παλιοβρώμα

ώσπου να μετρήσω δέκα

θα ρίξω την πόρτα

και θα σου χαράξω τη μούρη

με σουγιά