ΔΩΡΗΤΗΣ ΣΩΜΑΤΟΣ του Γιάννη Κουβαρά

Τα ποιήματα είναι απο την ποιητική συλλογη "Δωρητής σωματος" του Γιαννη Κουβαρα απο το 1988. Κάποιες πληροφορίες μπορουν να βρεθουν για τον ποιητή στο διαδίκτυο, αλλα για το πιο ευρυ κοινό μένει άγνωστος, όπως και λιγα ποιήματα του υπάρχουν σε κάποιο site. Ούτε εγω τον ήξερα και τον ανακάλυψα επειδή οι εκδόσεις πλέθρον πάντα ειναι καλαισθητες, και  συνηθως έχουν κάποια ελάχιστη ποιότητα και αξίζουν πάντα μια ματιά. Αυτο να το  θυμούνται και οι νέοι ποιητές, γιατι όταν τα φωτα της (όποιας) επικαιρότητας χαμηλώσουν, η ποίηση χρειαζεται γερό σκαρί για να αντεξει στον χωρο και τον χρονο, άρα η ποιότητα της έκδοσης όσο και η φήμη του κάθε εκδότη, παιζει σημαντικό ρόλο στη διαχρονικότητα του κάθε έργου.

Λαθραναγνώστες

Στα λεωφορεία

διαβάζουμε άπληστα

τις τρυφερές περγαμηνές

                     του έρωτα

στα εξώπλατα των ωραίων γυναικών

στους αίθριους παπύρους του λαιμού τους

αποστηθίζουμε τα δελτία θυέλλης

αποκρυπτογραφούμε το μήνυμα

(μαντεύουμε τη συνέχεια)

              Στα απότομα φρεναρίσματα

              τα ζεστά πουλιά του στήθους τους

               ραμφίζουν το αίμα μας

                    κι η ζωή λαγνοβοούσα το δίκιο της

                    σπέρμα περισσότερο σπέρμα

Επαρχίας γενναιοδωρία

Για τους χίλιους καθημερινούς

                 μικροθανάτους της

στο τέλος σε αποζημιώνει

χαρίζοντας σου

έναν επώνυμο θάνατο

<<- σαν την προαγωγή του στρατιώτη

σε υποδεκανέα

που φτάνει μετά θάνατο->>

Στην πόλη ο θάνατος είναι σκληρότερος

                                          απρόσωπος

δε χτυπάει ποτέ η καμπάνα

κανείς ποτέ δε θα ρωτήσει

ποιος τάχα σήμερα αναλήφθη

μονάχα ίσως κατα τύχη

καμιά σχολαστική γεροντοκόρη

διαβάζοντας από συνήθεια

στην εφημερίδα

τα συνοικέσια και τους θανάτους

Υμεναίος

Να γράψεις

για τα κυριακάτικα απογεύματα

εκείνης της γεροντοκόρης

που κατοικούσε στον πρώτο όροφο

απέναντι απ' την Άγια Ζώνη

όπου τις Κυριακές

γίνεται κι ένας γάμος κάθε τέταρτο

            Τα δάκρυα της έχουν καιρό στερέψει

            Μεσ' στην γλυκιά παραφροσύνη της

            φοράει κάθε Κυριακή

            το νυφικό της φόρεμα

                   Στέκεται στο παράθυρο

                   ανένδοτη περιμένει

                   Δε λέει ν΄αλλάξει σπίτι

                   μη χάσει το βασιλόπουλο

                                      το δρόμο

Ο μητρικός θάνατος των άδοξων ποιητών

Στη στροφή του δρόμου

πριν βγούνε στη λεωφόρο

                                      της δόξας

η ραγισμένη καρδιά τους σταματάει

καθώς χρόνια

ακαθήλωτη στο τσιγγέλι της αδιαφορίας

έγκλειστη στα υπόγεια των βιβλιοπωλείων

φρυγμένη από τον πυρετό να κολυμπήσει

στο ζεστό ανθρώπινο ποτάμι

Μέσα στις τελευταίες τους παραισθήσεις

η ψυχή των εμπόρων βρυκολακιάζει

ζητώντας πίσω χρήματα που κέρδισαν τα βιβλία τους

- ουκ αν λάβοις παρα του μη έχοντος-

Αλλά φτάνει η Μούσα

με τη ρομφαία της

λευκοντυμένη

διώχνει τις Ερινύες

τους δροσίζει το πυρέσσον μέτωπο

τους τυλίγει στην αγκαλιά με τα φτερά της

και ξεψυχούν ευτυχισμένοι

στα άχραντα χέρια Της.